„Żyłem jak zwierzę na ulicy. Ale umrę jak anioł, otoczony miłością i opieką” miała usłyszeć Agens Gonxha Bojaxhiu od konającego nędzarza, którego wyciągnięto z kanału ściekowego. Choć cierpiał, to przez chwilę był szczęśliwy. Dlatego, że obmyła mu twarz i powyjmowała robaki z jego owrzodziałych ran. Podobną pomoc niosła innym biedakom, którzy wegetowali w slumsach i rynsztokach Kalkuty. A było ich miliony. Mówiła o nich: „Głodni, nadzy, bezdomni, sparaliżowani, ślepi, trędowaci (…) niechciani, niekochani i zaniedbani. Ludzie ci stali się ciężarem dla wszystkich i są przez wszystkich unikani”.