Zielony - iwona gajda

<b>MEKSYK</b> - <i>Matka Boska z Guadalupe - Patronka obu Ameryk</i>

MEKSYK – Matka Boska z Guadalupe – Patronka obu Ameryk

Posted on 25 sierpnia, 20221 marca, 2023 by Aleksandra Siwek

Matka Boska z Guadalupe - Patronka obu Ameryk

I być może o to chodziło, aby objawienia doznał Indianin, a kościół wybudował Hiszpan.

9 grudnia 1531 roku Matka Boska objawiła się Indianinowi Juanowi Diego Cuauhtlatoatzinowi. Chciała, by przekonał hiszpańskich duchownych do budowy świątyni na wzgórzu Typeyac. Katolicki biskup nie uwierzył jednak w słowa Azteka. Trzy dni później doszło do kolejnego objawienia. Na kamienistym, oblodzonym wzgórzu wyrosły róże kastylijskie. Maryja kazała Juanowi zerwać kwiaty i podarować biskupowi. Gdy tak zrobił, na płaszczu Indianina pojawił się wizerunek Matki Bożej. Hiszpanie uwierzyli, świątynię wybudowano, a zdarzenie zostało uznane przez Kościół za najstarsze objawienie Maryjne.

Naukowcy wciąż badają obraz. Próbują dowieść, czy jest on cudem, czy też został namalowany ludzką ręką. Poza tym szukają odpowiedzi na wiele innych pytań m.in.

-Dlaczego dzieło nie straciło ostrości barw przez okres ponad 500 lat, skoro nie było utrwalone i zabezpieczane?

-Jak to możliwe, że oczy Maryi mają cechy oka żywego?

-Czy na źrenicy namalowane są wizerunki 13 osób, które były świadkami objawienia, a może jest ich więcej?

Tymczasem Bazylikę Matki Bożej z Guadalupe odwiedza każdego roku ponad 20 milionów pielgrzymów. Po Watykanie jest to drugie, najważniejsze miejsce kultu chrześcijańskiego na świecie. Od 1999 roku Matka Boska z Guadalupe czczona jest jako patronka obu Ameryk.

Jaki Kolor przyznaję? Zielony, ponieważ symbolizuje nadzieję i nowe życie.

Bezimienni – pierwsza część cyklu Granice Ziemi,zabiera czytelnika w podróż po teraźniejszości i przeszłości Meksyku. Utrzymana na granicy jawy i snu, przynosi niezwykle oryginalną wizję rzeczywistości.

Przeczytaj również:

<b>IZRAEL</b> - <i>Oliwki z Ogrodu Getsemani</i>

IZRAEL – Oliwki z Ogrodu Getsemani

Posted on 24 sierpnia, 20221 marca, 2023 by Aleksandra Siwek

Oliwki z Ogrodu Getsemani

Spośród wszystkich energii miłość jest najpotężniejsza. Bez niej życie nic nie znaczy.

„Zabierz ten kielich ode mnie” – prosił Jezus w Ogrodzie Getsemani. Wiedział, że przyjdą jego wrogowie, przeprowadzą sąd i wydadzą wyrok. Było mu ciężko, ale zaufał. Czy jednak, wypowiadając słowa modlitwy, wspierał się o skałę? A może płakał, klęcząc z opuszczoną głową? Nikt nie wie, jak było naprawdę, choć miliony chrześcijan w myślach przywołują tę chwilę. Wielu przyjeżdża do Jerozolimy, aby spojrzeć na drzewa oliwne niczym na niemych świadków tamtych wydarzeń.

W 2012 roku włoscy uczeni jeszcze bardziej rozniecili wyobraźnię pielgrzymów. Narodowa Rada Naukowa (Consiglio Nazionale delle Ricerche) oraz Timber Institute stwierdzili, że osiem prastarych drzew oliwnych rosnących obecnie w Ogrodzie Getsemani może pamiętać Chrystusa. „Jak to możliwe?” – zastanawiał się świat. Minęły przecież ponad dwa tysiące lat. Co więcej, w 70 roku Rzymianie oblegający Jerozolimę powycinali wszystkie oliwki, wykorzystując je do budowy wież oraz machin oblężniczych.

Otóż, włoscy naukowcy oświadczyli, że metodą dendrochronologiczną i radiowęglową przeprowadzili datowania trzech oliwek rosnących w Ogrodzie. Z badań wynika, że drzewa mają po dziewięćset lat, a ich korzenie mogą pochodzić z czasów biblijnych. Jest to bardzo prawdopodobne, gdyż analizy DNA potwierdzają, że badane oliwki są bliźniakami i mają jednego rodzica. Innymi słowy, ktoś kiedyś odciął kilka części z korzenia ściętego drzewa i je posadził. Ale kto i kiedy? – rodzi się następne pytanie. Całkiem możliwe, że zrobili to krzyżowcy, którzy między 1150 a 1170 rokiem budowali Bazylikę w Getsemani i przy tej okazji zajęli się również renowacją ogrodu.

Wiele kwestii jest niewyjaśnionych, ale jedno trzeba przyznać. Ktokolwiek rozsadził drzewo oliwne, wprowadził pielgrzymów na wyższy poziom wyobraźni i duchowości. Przebywając teraz w Ogrodzie Getsemani, łatwiej im pochwycić szelest liści i zrozumieć słowa Jezusa: „Kogo szukacie?”.

Drzewa oliwne z Ogrodu Getsemani otrzymują ode mnie kolor zielony, który symbolizuje życie oraz nadzieję.

Droga do Raju – trzecia część cyklu Raportu Ziemi zabiera czytelnika w podróż po teraźniejszości i przeszłości Izraela. Utrzymana na granicy jawy i snu, przynosi niezwykle oryginalną wizję rzeczywistości.

Przeczytaj również:

<B>AUSTRALIA</B> -<I> Uluru. Miejsce powstania świata</I>

AUSTRALIA – Uluru. Miejsce powstania świata

Posted on 24 sierpnia, 20221 marca, 2023 by Aleksandra Siwek

Uluru. Miejsce powstania świata

Każda dziura i szczelina tej skały opowiada świętą historię świata.

Według Aborygenów świat powstał na Uluru, czyli skale z czerwonego piaskowca, która znajduje się w sercu australijskiego Outbacku. Kształtem przypomina śpiące, prehistoryczne zwierzę. Jest ogromna. Ma trzysta pięćdziesiąt metrów wysokości, dziewięć kilometrów obwodu i na sześć kilometrów wrasta w głąb ziemi. Niezwykły jest również jej kolor, ponieważ zmienia odcień w zależności od natężenia światła. Rankiem mieni się pomarańczą, w południe – brązem, a wieczorem pulsuje ognistą czerwienią. Wszystko dlatego, że w jej składzie mineralnym znajduje się duża ilość tlenku żelaza.

Skała jest święta, gdyż mieszkają w niej bóstwa i duchy przodków. To właśnie oni, mityczni kreatorzy, zbudowali na niej świat w „Czasie Snu”, kiedy był on jeszcze bezkształtny i niezamieszkany. Tworzyli elementy krajobrazu takie jak rzeki, drzewa, wąwozy, góry czy kamienie, a także formułowali ludzi. Malowidła pokrywające ściany jaskiń przedstawiają zamierzchłe czasy naszego istnienia. Aborygeni z plemienia Anangu wierzą w te opowieści. Historię rozbudowywali o dodatkowe mity. Od tysięcy lat odprawiają totemiczne obrzędy. Czczą swoich przodków i twierdzą, że nie wolno ich niepokoić, a w szczególności poprzez wchodzenie na szczyt.

Te mity, a także nieszczęśliwe i tajemnicze wypadki spowodowały jednak, że wokół Uluru wybuchła afera. Ludzie zaczęli podejrzewać skałę o rzucanie klątw i przypisywać jej tajemne moce. Ale po kolei…

Wszystko zaczęło się w 1872 roku. Wówczas brytyjski podróżnik Ernest Giles odkrył skałę i nadał jej nową nazwę, „Ayers Rock”, na część Henriego Ayersa, premiera Australii Południowej. W 1987 roku obiekt wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO, a góra zyskała międzynarodową sławę.

Turyści masowo wdrapywali się na nią, lecz nie wszyscy wracali z wędrówki. Kilkadziesiąt osób zginęło, i początkowo przyczyn dopatrywano się w śliskiej nawierzchni piaskowca oraz upałach przekraczających czterdzieści stopni Celsjusza. Potem pojawiły się argumenty irracjonalne, jak klątwa i zemsta duchów. Mówiono także, że tragiczny los spotkał turystów, którzy zabrali do domów kamienie ze świętej góry Aborygenów. Gdy wieść o ich pechu rozeszła się po świecie, ludzie zaczęli odsyłać pamiątkowe okruchy skalne wraz z przeprosinami. Rdzenni mieszkańcy Australii nie potwierdzili jednak istnienia klątwy.

26 października 2019 roku wejście na szczyt góry zostało zamknięte.

Uluru otrzymuje ode mnie kolor zielony, który symbolizuje naturę oraz siłę

Czas Snu – piąta część cyklu Raport Ziemi zabiera czytelnika w podróż po teraźniejszości i przeszłości Argentyny. Utrzymana na granicy jawy i snu, przynosi niezwykle oryginalną wizję rzeczywistości.