Pomarańczowy - iwona gajda

<b>MEKSYK</b> - <i>Mezcal - narodowy trunek meksykański</i>

MEKSYK – Mezcal – narodowy trunek meksykański

Posted on 25 sierpnia, 20221 marca, 2023 by Aleksandra Siwek

Mezcal - narodowy trunek meksykański

Wielu turystów myśli, że w Meksyku króluje tequila. W rzeczywistości najpopularniejszym trunkiem jest mezcal.

Meksykanie powiadają “Na wszystko co złe mezcal, na wszystko co dobre też”. Potem sączą trunek powoli, małymi łyczkami i w czystej postaci. Niektórzy dolewają go do koktajli twierdząc, że doskonale zastępuje wódkę i gin. Mezcal jest wysokoprocentowym alkoholem (35 -50%) o wyrazistym, dymnym smaku. Wytwarza się go zwykle metodą chałupniczą, a do produkcji używa agawy zielonej, jednej z kilkudziesięciu odmian. Najpierw usuwane są liście, a pozostały rdzeń, podobny do ananasa, gotuje się w dołkach wykopanych w ziemi. Alkohol destylowany jest tylko raz. Leżakuje w szklanych pojemnikach. Do mazcalu wyrzucana jest larwa motyla Hipopta agavis, zwana też gusano. Można ją zjeść lub nie.

Tequila jest specyficznym rodzajem mezcalu. Kiedyś nazywano ją nawet “mezcal de Tequila”. Produkowana jest wyłącznie z liści agawy niebieskiej i nie podlega obróbce cieplnej. Tequlile pijemy z solą i limonką.

Mój kolor dla Mezalu to pomarańcz. Kojarzy mi się z energią i fascynacją, ale jednocześnie niesie nutę lekkomyślności.

Bezimienni – pierwsza część cyklu Granice Ziemi,zabiera czytelnika w podróż po teraźniejszości i przeszłości Meksyku. Utrzymana na granicy jawy i snu, przynosi niezwykle oryginalną wizję rzeczywistości.

Przeczytaj również:

<b>KANADA</b> - <i>Ocaleńcy - Ludzie, którzy przeżyli. Mimo wszystko.</i>

KANADA – Ocaleńcy – Ludzie, którzy przeżyli. Mimo wszystko.

Posted on 24 sierpnia, 20221 marca, 2023 by Aleksandra Siwek

Ocaleńcy - Ludzie, którzy przeżyli. Mimo wszystko.

W 2015 roku oficjalnie uznano system Residential Schools za kulturowe ludobójstwo.

Mieli po sześć lub siedem lat, a czasem i mniej. Zostali wyrywani rodzicom z rąk, a następnie zawiezieni do szkół oddalonych o setki albo tysiące kilometrów od domów. Chodziło o to, aby całkowicie zerwały kontakt z rodzinami i otoczeniem. Najpierw pozbawiono ich imion. W zamian otrzymali europejskie lub cyfry. Nie mogli też mówić w ojczystym języku. Potem maltretowano je psychicznie i fizycznie. Bito pejczami, które rozdzierały skórę oraz miażdżyły tkanki, zmuszano do jedzenia własnych wymiocin, wykorzystywano seksualnie, sadzano na krzesłach elektrycznych, celowo zarażano gruźlicą. Głodzono i zmuszano do ciężkiej pracy.

Tak wyglądała przymusowa asymilacja tubylców do kultury europejskiej. Przeprowadzano ją pod hasłem “zabić Indianina, ocalić człowieka”. W 1831 roku kolonizatorzy postanowili cywilizować rdzenną ludność. Stworzono sieć stu trzydziestu dziewięciu placówek, tak zwanych Residential Schools, do których trafiały dzieci indiańskie, inuickie oraz metysi.Państwo finansowało, a szkołami zarządzały kościoły, głównie katolicki i protestanci. Ostatnią szkołę w Kanadzie zamknięto w 1997 roku.

W 2008 roku Stephen Harper, premier Kanady pierwszy raz publicznie przeprosił za krzywdy wyrządzone dzieciom i ich rodzinom. Powołano też Komisję Prawdy i Pojednania, która zajęła się tragedią Pierwszych Narodów. W 2015 roku oficjalnie uznano system szkolny za kulturowe ludobójstwo.

Do szkół trafiło łącznie sto pięćdziesiąt tysięcy indiańskich dzieci. Co trzecie mogło stracić w niej życie. Tych, co przetrwali nazwano the Survivors, czyli Ocaleńcy. Ponieważ przeżyli, mimo wszystko. Jednak całe społeczności rdzennych mieszkańcom kontynentu dotknięte są traumami , które przechodzą z pokolenia na pokolenie, a ich skutkiem są m.in. depresje, nałogi i samobójstwa.

W 2021 roku Parlament Kanady ustanowił dzień 30 września oficjalnym świętem tzw. Narodowym Dniem Prawdy i Pojednania, które ma upamiętnić ofiary Residential Schools. Na znak solidarności z pokrzywdzonymi Kanadyjczycy ubierają w tym dniu pomarańczowe podkoszulki.

“Ocaleńcom” przyznaję kolor pomarańczowy, jako symbol upamiętniający tragedię przymusowych szkół dla dzieci.

Ocaleńcy – trzecia część cyklu Raport Ziemi zabiera czytelnika w podróż po teraźniejszości i przeszłości Kanady. Utrzymana na granicy jawy i snu, przynosi niezwykle oryginalną wizję rzeczywistości.

Przeczytaj również:

<b>USA</b> - <i>Mount Rushmore National Memorial</i>

USA – Mount Rushmore National Memorial

Posted on 24 sierpnia, 20221 marca, 2023 by Aleksandra Siwek

Mount Rushmore National Memorial

Indianie uważają, że góra należy do nich, a znajdujący się tam pomnik jest symbolem zbezczeszczenia ich świętego miejsca.

Pomnik na górze Mount Rushmore jest świątynią demokracji, twierdził Gutzon Borglum, główny architekt rzeźby. Amerykanie widzą w nim sto pięćdziesiąt lat historii Stanów Zjednoczonych oraz prezydentów, którzy przyczynili się do stworzenia potęgi narodu: Georgea Washingtona (1732-1799), uznawanego za ojca państwa. Thomasa Jeffersona (1732-1799), który poszerzył terytorium kraju o Luizjanę. Theodore’a Roosevelta (1858-1919), budowniczego Kanału Panamskiego oraz Abrahama Lincolna (1809-1865), walczącego o zjednoczenie kraju podczas wojny secesyjnej.

Jednak Indianie nie chcą tej rzeźby. Od wielu lat domagają się, aby rząd USA oddał im górę Mount Rushmore, ponieważ została przywłaszczona w latach siedemdziesiątych XIX wieku, gdy na terenie Dakoty Południowej odkryto złoto. W ostatnich latach zintensyfikowały się ich roszczenia. Organizują manifestacje, wysyłają setki pozwów. Dla nich góra jest święta. Tamtędy właśnie prowadziła duchowa trasa Czarnego Łosia na Harney Peak, najwyższy szczyt Wielkich Równin, gdzie zrozumiał istotę kosmosu oraz prawdziwą naturę rzeczy. W 1980 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych przyznał Wielkiemu Narodowi Siuksów sto pięć milionów dolarów jako rekompensatę za utratę Black Hills – łańcucha górskiego, w którym leży Mount Rushmore. Lecz oni odrzucili tę sumę, nadal domagając się zwrotu ziemi.

Mount Rushmore National Memorial powstawał w latach 1927-1941. Każda głowa ma wysokość osiemnastu i trzech dziesiątych metra. Z drugiej strony góry znajduje się komnata, w której umieszczona została Deklaracja Niepodległości, jak też Konstytucja Stanów Zjednoczonych. Górę Rushmore każdego roku odwiedza około trzech milionów turystów. Rzeźba stanowi scenerię wielu amerykańskich filmów, reklam czy przedstawień. Co więcej, wciąż pojawiają się pomysły uzupełnienia jej o kolejne postacie. Swoją kandydaturę zgłosił Donald Trump.

Mount Rushmore National Memorial przyznaję kolor pomarańczowy, który dodaje otuchy i podnosi własną wartość.

Znaki Czasu – druga część cyklu Raport Ziemia, zabiera czytelnika w podróż po teraźniejszości i przeszłości Stanów Zjednoczonych. Utrzymana na granicy jawy i snu, przynosi niezwykle oryginalną wizję rzeczywistości.