Dla mnie koniec świata jest w Nome – powiedziała Izyda. – Wkrótce pobiegnę tam w zaprzęgu.
-Daleko stąd? – zapytał Parys.
-Tysiąc osiemset pięćdziesiąt kilometrów.
-Dlaczego tam biegniesz?
-Biorę udział w Iditarod Trail Sled Dog Race, najważniejszym w Ameryce rajdzie psich zaprzęgów.
[…]
– Widziałem, jak Andre strzelał w trakcie wyścigów do wycieńczonych psów.
-Nie zabierał ich ze sobą? – zapytał Parys.
-Na saniach są specjalne torby do przewożenia zmęczonych lub rannych zwierząt. Przez jakiś czas próbował tak jechać. Ale to było dodatkowe obciążenie, a on chciał wygrać. Robił wszystko, żeby zdobyć tę nagrodę – zamyślił się Kris. – Dostawaliśmy nawet tramadol, opioidowy lek przeciwbólowy.
-Nikt tego nie sprawdza? – zainteresowała się Sara.
-Sprawdzają – wtrąciła Izyda. – Ale jak? Skoro czterokrotnego zwycięzcę zawodów Dallas Seavey dopiero niedawno oskarżyli o podanie dopingu czterem psom.
-Duże są nagrody? – dociekała Sara.
-Różne. Kiedyś było siedemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Lecz sponsorzy wycofują się systematycznie, nie chcą mieć nic wspólnego ze znęcaniem się nad zwierzętami. Dlatego teraz jest to pięćset tysięcy. W Iditarod każdy startujący dostaje jakieś pieniądze. Ci, którzy ukończą zawody w pierwszej trzydziestce, otrzymują więcej niż zawodnicy na dalszych pozycjach – odpowiedział Kris.
-Czyli ktoś się wami interesuje?
-Są organizacje, które próbują nam pomóc, jednak to kropla w morzu. Psy przetrzymywane są na krótkich łańcuchach, jeden obok drugiego, w małych budach. To plantacje składające się kilkudziesięciu, czasami nawet kilkuset zwierząt.
-Często bierzesz udział w rajdach? – zapytał Parys.
-Trzy razy w roku. „