Zanurzam wzrok w Internecie. Dane wskazują na to, że Wszechświat powstał 13,8 miliarda lat temu, bowiem właśnie wtedy wybuchło „COŚ”. Problem jednak w tym, że uczeni nie potrafią ustalić „CO”, gdyż wcześniej nie było „NIC”. Nie istniały materia, przestrzeń, czas. 
-Mogła wybuchnąć „osobliwość” – odpowiada kosmolog, który niczym dżin wynurza się z komputera i zaczyna krążyć wokół mojej głowy.
-Czyli konkretnie „CO”? – pytam, wodząc za nim oczyma.
-Niezwykle mały punkt o ogromnej gęstości i energii. Został rozgrzany do niewyobrażalnie wysokiej temperatury i doszło do eksplozji, to jest do Wielkiego Wybuchu.
To najbardziej prawdopodobna teoria.  
-No cóż. Pewnie masz rację… – mrużę oczy, próbując wyobrazić sobie początki Wszechświata. – Musiał być zatem wielki huk.
-Daj spokój! – kosmolog spogląda na mnie zza okularów – Przecież nie istniały jeszcze fale akustyczne. 
-Więc co się działo? Wyjaśnij – proszę.
-Wszechświat zaczął się rozszerzać w niesamowicie szybkim tempie – ciągnął z namysłem. – Ale mogę opowiedzieć jedynie zdarzenia, które nastąpiły po upływie 10⁻⁴³ sekundy od momentu wybuchu. Aby zrozumieć czas wcześniejszy, tzw. czas Plancka, musiałbym użyć teorii kwantów.
-Daruj sobie. Mów prosto, jak było…
-Gorąco. Po upływie jednej setnej sekundy temperatura wynosiła około sto miliardów stopni Celsjusza. Dla porównania podam, że ta w jądrze słonecznym liczy „zaledwie” dziesięć milionów stopni. W miarę wzrostu promienia Wszechświata, temperatura malała. Po niespełna sekundzie spadła już do dziesięciu miliardów, a po trzech minutach – do miliarda stopni.
-Czy cały Wszechświat powstawał jednocześnie?
-Nie. Najpierw była gorąca mieszanka wszystkich cząstek elementarnych. Potem wyodrębniały się złożone struktury, takie jak protony i neutrony. A dopiero w kolejnych etapach ustalił się skład chemiczny, powstały gwiazdy, planety i galaktyki. 
-Czy to prawda, że jego średnica mierzy 23 biliony lat świetlnych? 
-Być może…
Wtem kosmolog zaczyna krążyć po pokoju, obijając się o ściany.
-Przestań! – zatrzymuję go wzrokiem. – Kiedy Wszechświat skończył się rozszerzać? – dopytuję.
-Nie skończył, wręcz odwrotnie – odpowiada, siadając na biurku. – Od pięciu miliardów lat ekspansja kosmosu przyśpiesza. Zupełnie tak, jakby ktoś nieustannie naciskał pedał gazu. Ciemna energia może rozerwać go za mniej więcej dwa i osiem dziesiątych miliarda lat. Powstanie wtedy wielki chłód, zimny bezkres. Znikną gwiazdy oraz czarne dziury. 
-Co to znaczy „rozerwać”?
-Normalnie, jak balon. Rozpadną się wszystkie atomy. Również te, z których składają się ludzie. Chociaż… – dodał, przelatując nad komputer – teorii końca Wszechświata jest kilka.
-Poczekaj, poczekaj – zasłaniam dłonią ekran. – „Ciemna energia”, co masz na myśli? 
-Siłę, która rozszerza kosmos, przełamując siłę grawitacji. Ona cały czas rośnie, przyspiesza ten proces. Stanowi sześćdziesiąt osiem procent Wszechświata.
-Myślałam, że Wszechświat to galaktyki. Przeczytałam, że jest ich około stu miliardów, te natomiast składają się z kilkuset miliardów gwiazd, planet, komet, obłoków pyłu gwiezdnego… 
-Tych mamy tylko pięć procent. Resztę, to jest dwadzieścia siedem procent, stanowi ciemna materia, czyli spoiwo grawitacyjne, które nie odbija promieniowania elektromagnetycznego. O niej najmniej wiemy…- kosmolog zanurza nogi w ekranie.
-Przyjdziesz jeszcze? – przerywam.
-Tak, lecz do świata równoległego. Tam jesteś inna…
-Czekaj! – wołam go. – Jaka tam jestem?
Nie odpowiedział. Zniknął.