Rządy zaczął od kolektywizacji wsi. Chłopi stawiali opór, więc się ich pozbył. Cztery miliony zabił, natomiast sześć zesłał do obozów pracy. Słusznie czy nie? – bez znaczenia. „Gdyby ich nie zabito, lud nie byłby w stanie unieść głowy” – stwierdził. Pod koniec lat pięćdziesiątych wymyślił, że przekształci państwo z zacofanego kraju rolniczego w supermocarstwo przemysłowe. Dlatego zaczęto realizować reformę nazwaną „Wielkim Skokiem Naprzód”. Nie wyszła. Z głodu zmarło czterdzieści pięć milionów ludzi. Chińczycy zjadali korę z drzew, wygrzebywali zwłoki w stanie zaawansowanego rozkładu, jedli własne dzieci… W latach 1965-1969 Mao Zedong przeprowadził „Rewolucję Kulturalną”. Ze studentów i robotników stworzył oddziały czerwonogwardzistów, którzy masowo niszczyli muzea i zabytki. Prześladowali nauczycieli oraz przedstawicieli świata kultury. Zabito wówczas siedemset trzydzieści tysięcy osób.

 

Mao nie kąpał się i nie mył zębów. Przecierany był przez służbę mokrymi ręcznikami. Nosił prosty, znoszony już mundur i połatany szlafrok, pomimo że był bardzo bogaty. Miał kilka zagranicznych kont bankowych, na których zgromadził kilka milionów juanów. Posiadał pięćdziesiąt okazałych willi, własne samoloty i statki, dysponował praktycznie wszystkimi zasobami państwa. Ponadto miał własny harem, w skład którego wchodziły jego pracownice, artystki i modelki, a także młodzi mężczyźni. Jadał wyszukane, przywożone z zagranicy potrawy. Miał cztery żony, które nieustannie zdradzał, czym doprowadzał je do szaleństwa. Dzieci porzucał lub w ogóle się nimi nie interesował.

 

Zmarł 9 września 1976 roku, otoczony boską czcią. Na środku Placu Tiananmen w Pekinie siedemset tysięcy Chińczyków wybudowało mu okazałe Mauzoleum. W szklanej gablocie umieszczono zabalsamowane zwłoki przywódcy, a przed budynkiem ustawiono honorową wartę wojskową. Każdego dnia tłumy wielbicieli oddają mu cześć. Mao Zedong nadal otaczany jest kultem, a wiele osób wciąż modli się do niego.

 

Mao Zedong otrzymuje ode mnie kolor czarny symbolizujący śmierć.