Owi „nieczyści” to inaczej „Niedotykalni”, pariasi albo dialici. Konkretnie nazywane są tak osoby, które wykonują prace niegodne ludzi pochodzących z wyższych kast. Mają kontakt ze zwłokami, padliną, krwią, potem, ekskrementami. Są więc rzeźnikami, rybakami, sprzątaczami ulic i latryn, pucybutami, praczkami czy palaczami zwłok.

 

Ponieważ nic nie znaczą, to mniej zarabiają i znacznie dłużej pracują. W praktyce, lekarze nie chcą ich leczyć, policjanci nie wpuszczają na posterunki. Ich dzieci siedzą w szkołach w osobnych ławkach, spożywają posiłki na innych stołówkach, mieszkają w innych akademikach. „Niedotykalni” nie mogą zakładać kont w bankach, wynajmować lokali czy korzystać z publicznych toalet. Ale najgorzej jest na wsiach. Tam gwałcenie kobiet należących do „Niedotykalnych” jest odwieczną tradycją. „Nie zasmakowałeś ziemi, dopóki nie zasmakowałeś dalitek” – taka obowiązuje maksyma. Statystyki podają, że dziewięć na dziesięć zgwałconych kobiet należy w Indiach do „Niedotykalnych”.

 

Choć konstytucja indyjska z 1950 roku zniosła przywileje kastowe, to „Niedotykalni” wciąż są brutalnie dyskryminowani i szykanowani.

 

„Niedotykalnym” przyznaję kolor czarny, który kojarzę ze śmiercią i smutkiem.