Ego – najintymniejsza podróż wewnętrzna w cyklu Hologramowy Świat

Ósma część serii Hologramowy Świat to najbardziej introspekcyjna i jednocześnie najbardziej analityczna z dotychczasowych książek cyklu. Autorka nie wciela się już w cząstki, cienie ani byty, jak w poprzednich tomach – tym razem oddaje głos Ego. To właśnie ono staje się głównym bohaterem: wyodrębnione, żywe, działające. Ego – ta część nas, która mówi „ja” – prowadzi narrację i wyrusza w podróż przez historię, by zmierzyć się z samym sobą i ujrzeć, w jakich warunkach powstaje, reaguje, walczy o kontrolę i przetrwanie.

Akcja książki, choć osadzona w przestrzeni samolotu lecącego do Singapuru, rozgrywa się przede wszystkim w świecie wewnętrznym i symbolicznym. Ego nie tylko interpretuje rzeczywistość, ale też ją projektuje, zniekształca, przenika i wykorzystuje – tworząc iluzję spójności, dominacji i logiki własnego istnienia.

Singapur jako zwierciadło Ego

Podróż przez historię Singapuru – od Temasek, przez sułtanat Johor, czasy kolonialne i japońską okupację, aż po nowoczesne społeczeństwo cyfrowe – staje się dla Ego lustrzanym odbiciem jego własnych mechanizmów. Wraz z przemianami miasta-państwa zmieniają się również twarze Ego: raz jest władcą, raz ofiarą, raz architektem sukcesu, raz buntownikiem. Każdy etap rozwoju Singapuru – militarny, kolonialny, ideologiczny czy technologiczny – odsłania inny aspekt Ego: potrzebę kontroli, mechanizmy obronne, iluzję tożsamości, fascynację statusem i przemocą systemową.

Ego nie opisuje – Ego działa. Doświadcza, ucieka, manipuluje i racjonalizuje. Historia nie jest tu zbiorem faktów, lecz psychologicznym krajobrazem, w którym Ego testuje własne granice. Nie jest to więc książka o Singapurze per se, lecz o tym, jak jednostka filtruje rzeczywistość przez pryzmat własnego „ja” – i jak historia staje się sceną wewnętrznej projekcji.

Psychologia, iluzje i pytanie o tożsamość

„EGO” sięga do psychologii Freuda, Junga i von Franz, szczególnie do koncepcji cienia, mechanizmów obronnych i iluzji jaźni. Autorka świadomie odrzuca sztywne ramy archetypów, pokazując Ego jako twór dynamiczny – podatny na wpływy epoki, środowiska i wewnętrznej ewolucji.

To opowieść o iluzjach, które Ego tworzy, by zachować kontrolę, o jego strategiach przetrwania, ucieczce przed winą i uwikłaniu w role społeczne.

Pytanie „czy Ego to ja?” nie znajduje tu jednoznacznej odpowiedzi – książka oferuje raczej lustro, w którym czytelnik może dostrzec własne mechanizmy obronne i pragnienie dominacji.